دردهای من 

جامه نیستند تا ز تن درآورم

چامه وچکامه نیستند تا به رشته? سخن درآورم

نقره نیستند تا ز نای دل برآورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

دردهای من گرچه مثل مردم زمانه نیست

دردمردم زمانه است

مردمی ک چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشتان

مردمی که نامهایشان

جلدکهنه? شناسنامه هایشان

دردمیکند...

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های ساده? سرودنم

دردمیکند...

انحنای روح من

شانه های خسته? غرورمن

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام 

زخم خورده است

دردهای پوستی کجا!؟

درد دوستی کجا!

این سماجت عجیب

پافشاری شگفت دردهاست...

دردهای آشنا

دردهای بومی غریب

دردهای خانگی

دردهای کهنه? لجوج

اولین قلم

حرف حرف دردرا

دردلم نوشته است...

دست سرنوشت

خون دردرا

باگلم سرشته است...

پس چگونه سرنوشت ناگزیرخویش رارهاکنم!!!؟؟؟؟